Özür DiLerim! ßu AŞK DaLgınLığa GeLdi..!

[«W�bM@§Të®»]

Büyük yollar yürüyecektin benimle...

Oysa ben senin eşlik ettiğin kısıtlı saatlerde gördüm umut
sarısını. Geçmişe sırtımı döndüğüme
hayıflanmadım; karşımda sen vardın. Bir sevdanın siyah beyaz
fotoğraflarına son anda ekledim senin büyümekte olan
yüzünü. Gözlerin kıpır kıpırdı, sesin kıpır kıpır.
Beklemediğim, mağrur bir olgunlukla bana beni anımsattın. Çok da
değildim. Sana âşık olabilirdim. Büyülü bir
gerçekliktin. Büyülenmiş... Geldiğimde yarımdı her
şey. Şimdi tamamlanmıştı... Hissetmiştim.

Bu terkedilmişliğin hüznünü senin yüzüne,
gözlerine emanet ediyorum şimdi. O hüznün hakkını en iyi
sen verirsin.

Bana bana olsaydı adımların. Yorgun değil, bilinçli değil,
öylesine, gerisini düşünme olmaksızın. Gelip gelip başın
önünde, gölgemde durasıya, bilme bana geldiğini.
Gölgemin serinliğiyle uyanıp başını kaldırdığında, bir
sürprizin ışıltısı olsaydı gözlerinde. O zaman susarak
sevebilirdin beni, eskitilmemiş cümlelerle...

Susmak bütün sözlerin toplamıdır, siyahın tüm
renkleri sakladığı gibi. Ben ayıklarım o cümleleri, o renkleri.
Bilirim neler anlatmak istediğini, bütün yaşadıklarımla. O
zaman anlamını bulur, yaşadığım yıllar. Sevgiyle
sürdürürsün susmayı.

Gözlerimi kapayıp o renkli cümbüşü, cıvıltıyı
izliyorum şimdi, güneşe karşı, senin varlığının
düşüncesine gönlümü
yasla¤¤¤¤¤.

İçimin sıkıntısı dışımdaki karanlığı koyulaştırırken, yaşamdan
bezmenin anlamsızlığı, gereksizliği üzerine düşüncelere
dalmak ne de kolay şu anda! Oysa senden bir ses beklerken beni
zehirleyip öldüren akrep değil, yelkovandı yalnızca! Zor
olacaktı bu aşkı terk etmek. Hüznün kör olası acısına
dalıp çıkarak, aylardır umutla, özlemle, heyecanla
beklediğim aşka değil, yalnızlığa yol almak… Bu istemsiz
zorunluluk sayısız ayrılıkların arasına beni de katacaktı.

Bir aşk kimlerin yüreğinde yaşatırsa kendini, onların anılarıyla var olur.
Ağzımda ekşi bir tat, yüzüm buruşmuş; hak edilmemiş sözler dolanır durur dilimde...

Hatalar, ilgisizlikler, düşüncesizlikler sevgisizliktendir…

Ve bu sevgisizlik karşıdaki sevgiyi hırpalar.

Bugün hırpalanan benim... Sense hırpalayan...

Yani sevgi besleyen ben, onu kökünden koparıp 1 gün, 1
saat ya da 1 dakika yakasında gezdirip hevesini almayı tercih eden
sen…

Oysa o sevgi toprağında olmalı, olduğu gibide kalmamalıydı...
Büyümeliydi taa ki hakkını alana, karşılığını bulana dek...

Ben bugün biliyorum ki bu açıklamalar anlamsız. Ki tek bildiğimde bu sanırım...

Bana gelmedin, ben sana geldim... Bir nokta kadarda olsa karşımda senin
olduğunu hissedebilmek adına fırsatlar yarattım ama…

Ama ben bu "AMA"lardan kurtulamadım.

Artık 3. şahıslardan duyuyorum duymak istemediklerimi. Ne acı...

Öldürmek için bilinçli-bilinçsiz
çabaladığın heyecanımı, korumaktan aciz bir yıpranmışlıktayım.

Nereye kadarların, amaların, keşkelerin koynundayım şimdi....

Ben şimdi yalnızlığımla beraberim.

Ve sanırım bir tek o anlıyor beni...

Bir tek o yanımda oluyor...

Gözlerimde düşünmelerin sonuçsuzluğunun yorgunluğu, şimdi uyumak istiyorum.

Ruhen de, bedenen de...

Özür DiLerim! Bu AŞK DaLgınLığa GeLdi!