Ben Papatyan, Sen Yağmurum..

[Yagmurum_]

BEN PAPATYAN, SEN YAĞMURUM..

Bir gün deli yağmurdun sen. Yağışını, tepeden tırnağa beni sırılsıklam yapmanı severdim.
Her
damlan içime işlerdi, her damlan yüreğime akan bir nehre
dönüşürdü. O ıslak halimle Tir tir titrerken, bir
tek damlanı bile kaçırmamak için kapanmazdım
hiçbir yere. Yağmurdan sonra üşümeyi kim sever ki? ben
severdim işte. Bir yağmur bağımlısına
dönüştürmüştün beni. Sen yağdığın zaman elinde
semsiye ile gezen, kaçışan, insanları gördükçe
öfkelenirdim. Seni hissetmeyen insan neden yaşardı ki
dünyada? Sonra dağılırdı öfkem ve gururlu bir gülüş
kaplardı yüzümü. Hiç kimsenin fark etmediği o
güzel ıslaklığın tek sahibi bendim. Bu beni hepsinden ayrıcalıklı
kılıyordu. Onlar sıradandı, ben farklı. Uçurumun dibindeki
yalnız çiçektim ben. Tek besinim yağmurdu. Yağışını
beklerdim. Kurak günlere, ayaz gecelere inat hiç bitmeyen
bir umutla beklerdim. Kapardım yapraklarımı, bükerdim boynumu
direnmek için. Umudun yitip gittiği günlerde oldu elbette.
Bekleyişin işkenceye dönüştüğü zamanlarda oldu.
Yağmaman ihtimalin yoktu ama ya ben, sırılsıklam olmayı bekleyen
papatyaydım,sabırsızdım, yada sen yağacağın zamanı çok iyi
bilirdin. Ben bunun rahatlığıyla hiç solmayacağımı
düşünürdüm. Yağacağını bilerek özleminin
tadını da sevdim ben.
Benimler
birlikte bekleyen diğer yalnız çiçekler "Artık
yağmayacak" diye kendi yağmurlarından ümidi kesmişken ben. "Durun"
derdim onlara. "Benim yağmurum hepimizi hayata döndürmeye
yeter..."
Öyle
güzel yağardın ki, ne sel olup yıkardın duvarları ve bir
kaç damlayla kandırırdım dünyayı. hep yettin, hep
"şükür" dedirtin Seni taşıyan bulutlarda hiç siyah
olmadı. Yakışmazdı sana kara bulutlardan düşmek dünyaya.
Aydınlığını verdim. Beyaza boyadın onları. Bu yüzden hiç
bir zaman yıkım olmadı yağışın. Yağışından sonra gök kuşağına
dönüşmeni de sevdim. Her damlan başka bir renkti.
Gözlerimi alamazdım o renk cümbüşünden çabuk
kaybolacağını bildiğim için bir saniye ayırmazdım gözlerimi
senden. Sonra güneş yükselir, sonra sen ekilirdin. Ama her
gidişin yeniden döneceğinin müjdesiydi, bilirdim. Bu aralar.
Yine kurak gidiyor günler. Ne bir bulut var, nede yere düşen
bir damlan. Ben yine direniyorum ama geciktin ey yağmur.
Sitemdir
sanma, sana sitem yapamam, vardır bir bildiğin ama düşün ki
sen olmasan solup gideceğim bu çorak dünyada. Yağ ve
sırılsıklam et beni ben öyle tutkulu, öyle yağmur
delisiyim....
Ben senin papatyan,sen benim yaşam suyumsun....