Sevdiğinizin elini hiç bırakmayın(müthiş bi hikaye)

[Yagmurum_]

Ben
Bu hikayeyi oKudugumda cok etkilendim arkadaşlar Nerdeyse
ağlıyacaktım.Uzun diye okumamazlık yapmayın Lütfen okuyun.Sizi
sevnlerin ve sevdiklerinizin kıymetini biraz olsun artırmaya
calısalım.İşte hikaye

Sizin
için ne derece önemi var bunu bilmiyorum ama ben bu
satırları yazarken gözümden damlalar akıyor klavye
üzerine. Erkekler ağlamaz lafı bana göre değil. Ağlamaktan
hiç utanmadım,duygularım,acılarım beni boğduğu zaman hep
ağladım.Yine ağlıyorum... Sizleri tanımıyorum ama sizlerle paylaşmak
istiyorum.Lütfen;bu satırlara bir seven olarak sahip çıkın
ve lütfen yazılı satırlar olarak geçmeyin. Okudukça
yeryüzünde insanlar neleri yaşarmış diyeceksiniz buna eminim.
Bir memur ailenin en küçük çocuğu olarak
babamın tayininin çıktığı bir köye
taşındık.Huzursuzdum,okulumu bir köy okulunda okumaktansa ,şehirde
medenice okumak istiyordum.kaydımı yaptırdı babam okula.İlkokul 4.
sınıftan başladım köy okuluna.Beni bir sınıfa
verdiler.Öğretmen köyde yabancı olduğumu biliyordu ve hangi
sıraya oturmak istiyorsan otur dedi bana.Bir kızın yanı boştu sadece
oraya oturdum.Hayatımı adadığım,gidişiyle beni bitiren insanla ilk o
zaman tanıştım.İsmi Altınay idi.Çocuk yaşımda bile onun
güzelliği beni çok etkilemişti.Masmavi gözleri,gamze
yanakları ile arada bir bana dönüp
gülüşü,yanlış yazdığım notlarımda kendi silgisiyle
defterimdeki hatayı silmesi beni o minik yaşımda ona bağladı.O
dönemlerde çocukça bir arkadaşlıktı. Zaman
ilerledikçe onsuz tek saniye geçiremiyordum.ya ben onlara
gidip ders çalışıyor, yada o bize geliyordu.Mükemmel bir
paylaşımcıydı.Yüreğini,sevgisini,dostluğunu daha o yaşta vermişti
bana.İlkokulu birlikte okuduk ve aynı sırada bitirdik.Hep onunla hep
ona biraz daha alışarak. Ortaokula geçtiğimizde ailelerimize
rica ettik ve bizi aynı okula yazdırdılar, hatta aynı sınıfa,hatta aynı
sıraya oturmamız için babalarımız öğretmenlere adeta
yalvardılar.Başarmıştık. Yine aynı sıradaydık.Geride kalan ilkokul
dönemindeki iki yılda anladım ki onsuz hayat bana huzur
vermiyordu.Yaşımız olgunlaştıkça o beni,ben onu daha çok
seviyordum.Çocukça başlayan arkadaşlığımız sevgiye aşka
dönüşmüştü ortaokul yıllarımız bitmek
üzereyken.Şehir merkezinde.Ailelerimiz liseye geçtiğimiz
sırada ortak bir karar aldılar.Buna göre tek ev kiralayacak ikimiz
aynı evde kalacaktık.Annem de bizimle kalacaktı.Allah'ım o karar bize
iletildiğinde dakikalarca sarmaş dolaş kutlamıştık bunu.Ona aşık
olmuştum.Aynı duyguları o da paylaşıyordu ve bunu fareden ailelerimiz
okul bittiğinde evlendirelim diye karar almışlardı bile.Ona tapıyordum
artık.Haşa Allah'a şirk koşar gibi günah işlercesine
seviyordum.İlk elini tuttuğumda sakın bir daha bırakma demiştim.
Yanakları kızarmıştı,utanmış ve başını önüne !
eğmiş,gülümsemiş ve elimi sıkı sıkı kavramıştı.Artık her
gün elele tutuşup okula gidiyor okuldan çıkarken elele
dolaşıyor geziyor öyle gidiyorduk evimize.Arada bir elleri terler
ve her terleyişte elini elimden kurulamak için
çekerdi.Bunu her yaptığında kızar elimi bırakma diye
azarlardım,hep tamam tamam diyerek gülümser ve hızla elini
avucuma sokuştururdu. Her şey harikaydı,dünya cennet gibiydi
gözümüzde.Yıllar akıp gidiyordu mutluluk
içinde.Nihayet liseyi de bitirmek üzereydik.karne
dönemi gelmişti.Karnelerimizi aldık hiç kırığımız
yoktu.Sevinçle sarıldık birbirimize elimi tuttu.bunu kutlamak
için bir cafeye gidip cola içerek kutlayacaktık.Okulun az
ilerisinden geçen bir çakıl yol vardı.Her zaman toz duman
içinde olurdu.çakıllarla kaplıydı.O yolun benim ve
ölürcesine sevdiğim insanın ayrılmasında bu kadar rol
oynayacağını bilsem hiç girer miydik o yola.Neler vermezdim o
yolu yürümemek için. Eli yine elimdeydi,ansızın elini
çekti,terlemişti yine eli.Sanırım dört adım
atmıştım.Dönüp yine azarlayacaktım.Çünkü hem
elimi bırakmış,hem de geride kalmıştı.Dönüp baktığımda
Dünya başıma yıkıldı.Sanki gök kubbenin altında
kaldım.yerdeydi ve yüzünden kan fışkırıyordu.ne yapacağımı
bilemedim üzerine kapandım yüzüne yapışmış
saçlarını kaldırdığımda hayatımı bitiren o
görüntüyle karşılaştım.Başı kesilmiş bir tavuk gibi
çırpınıyordu.Suratına bir taş parçası bıçak gibi
saplanmıştı ve bakmaya doyamadığım mavi gözlerinden biri
akmıştı.Suratının yarısı yoktu.Hırlıyordu bana bir şeyler demek istiyor
kanla kaplı diğer gözünü temizleyerek bana bir şeyler
demeye çalışıyordu.Yoldan geçen bir kamyonun tekerinin
altından fırlayan bir taş suratına saplanmıştı.Ölürcesine bir
aşkı,geleceğimizi kibrit büyüklüğünde bir taş
parçasının bitireceğini bilemezdim.Donuk donuk hiç
konuşamadan yüzüne bakmaktan başka bir şey yapamıyordum.
Ellerini tuttum kaldırdım başını göğsüme dayadı ve elimi sıkı
sıkı tuttu.Akan kan ellerimize damlıyordu.Yoldan geçen bir araba
durmuş bizi seyrediyordu,hastaneye yetiştirelim dediğimde kanlı olduğu
için almadı ve kaçtı gitti.Kimse arabaya
almıyordu.çevreme bakıp yardım eden demekten,ona dönüp
seni seviyorum,beni bırakma,dayan demekten başka bir şey
yapamıyordum.İki dakikalık bir çırpınıştan sonra kucağımda
öldü.Cennet olan Dünya 5 dakikada cehenneme
döndü.Tam dokuz yıl oldu onu yitireli.Kendime olan
güvenimi yitirdim.Artık kimseyi sevemem,kimsede beni sevemez
korkusundan kurtaramıyorum kendimi.Bitkisel hayatta gibiyim.Tek elimde
kalan bu net.bu net aracılığıyla sizinle paylaşmak istedim.Yitiren,ya
da ben yitirenle paylaşmak isteyen herkese elleri terlese bile ellerimi
bırakmamaları şartıyla elimi uzattım.Dost,kardeş,arkadaş ne olursanız
olun ama elimi bırakmayın.Size sesleniyorum, elimi bırakmayın
lütfen...